Dziś wyjechały na dach. Usiadły na tarasie z widokiem na miasto, zamówiły sześć razy cappucino i dwa soki pomarańczowe. Zerwał się wiatr, niektóre nałożyły coś na siebie. Zaczęły rozmawiać.
Zaczęły. Złe słowo. Rozmawiały przecież już wtedy, gdy tu szły.
I wcześniej, po zajęciach, w kanciapce na piętrze („mało tam miejsca; siedząc, dotykamy się kolanami, ale mamy świetną kawę; i każda coś przyniesie”).
A przed spotkaniem, gdy zbierały się w ciasnej recepcji, kiedy ściągały buty pod ścianą z ogłoszeniami o letnich obozach i grafikiem zajęć, gdy dozowały sobie wrzątek do kubków („mamy świetną herbatę”) – to też rozmawiały, śmiały się i żartowały bez limitu. W końcu: sky is the limit, tylko niebo je ogranicza.
Kogo? Grupę jogi „sześćdziesiąt plus”.
Wsypują cukier do filiżanek. Żadna nie narzeka, że to niezdrowe.
– Ostatnio przekonałam się do...