Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Teksty tam wygłoszone – przez papieża, przez o. Raniera Cantalamessę czy ks. Petera Hockena – miały w sobie niewiele z prostego przypominania minionego półwiecza, za to bardzo wiele z rozeznania tego, co od tamtego czasu aż do chwili obecnej czyni w Kościele Duch Święty.
Uświadamia On najpierw Kościołowi, że to On jest w nim Suwerenem. Ma więc także „prawo” zaskakiwać swoim działaniem – przekraczając utarte drogi i schematy, instytucje i rytuały, prowokując i wytrącając z równowagi („świętego spokoju”?).
Przywoływane były dwa teksty z Dziejów Apostolskich. Pierwszy to opis samej Pięćdziesiątnicy (Dz 2) – moment, w którym Duch otwarł drzwi Wieczernika. Nie uczynił tego wcale przy pomocy wichru i ognia, lecz... dokonując radykalnego nawrócenia Apostołów. Kiedy wchodzili do owej „sali na górze” niespełna dwa miesiące wcześniej, byli ciągle jeszcze ludźmi skoncentrowanymi na sobie – kłócili się o to, gdzie który ma siedzieć i kto z nich jest najważniejszy. Kiedy – doświadczając mocy Ducha – otwierają drzwi w Pięćdziesiątnicę, czynią to jedynie po to, by w tych językach, w jakich On pozwala im mówić, wychwalać wielkie dzieła Boga. Już nie zabiegają o swoją chwałę. Liczy się tylko Bóg. Jego chwała. Jego moc i miłość. Duch dokonał w ich życiu prawdziwie „kopernikańskiego przewrotu” (o. Cantalamessa). Kiedy zależy nam na chwale Boga – wychodzimy, by ewangelizować, otwieramy drzwi, które kazała nam wcześniej zaryglować od środka nieuporządkowana troska o samych siebie. Bez mocy Ducha nigdy byśmy ich nie otwarli.
Drugi moment to 10. i 11. rozdział Dziejów Apostolskich. Piotr, poddając się natchnieniom Ducha Świętego, udaje się do Cezarei Nadmorskiej na zaproszenie setnika Korneliusza. Spotkanie jest nieoczywiste: żaden nie wie, co ma się wydarzyć. Wiedzą tylko, że to Duch zaaranżował to spotkanie. Stoją więc przed sobą: galilejski Żyd i oficer okupującej jego ojczyznę armii, wierny uczeń Mojżesza i Chrystusa oraz poganin (już samo wejście do jego domu powoduje zaciągnięcie nieczystości).
Piotr zaczyna głosić Kerygmat. A wtedy Duch Święty zstępuje na Korneliusza i wszystkich jego domowników. Piotr i towarzyszący mu bracia są zaskoczeni. „Któż może odmówić chrztu tym, którzy otrzymali Ducha Świętego tak samo jak my?” – mówi Piotr w heroicznym posłuszeństwie Bogu (Dz 10, 47).
To dopiero było otwarcie drzwi. Tym razem nie na zewnątrz, lecz do środka Kościoła. Po to, by wpuścić do wnętrza „obcych”. Kiedy Piotr wróci do Jerozolimy, zostanie napomniany przez współbraci. Nie – nie za to, że ochrzcił poganina i wroga, ale że wszedł do „domu nieobrzezanego” i jadł z nim... Tak. Z pewnością również i to otwarcie drzwi nigdy by się nie dokonało bez suwerennego działania Ducha.
Kto zresztą wie, które z owych otwarć było trudniejsze? Niełatwo otworzyć drzwi, by wyjść na zewnątrz – do ludzi, których uważamy za wrogów czy przeciwników. Ale otworzyć je po to, by „obcych” zaprosić do środka? To dopiero uruchamia lęki i podejrzenia! Czy nie stracimy własnej tożsamości? Już nic nie będzie odtąd takie samo...
Franciszek opisuje misję Kościoła trzema słowami: „wyjść – włączyć – ucieszyć się”. „Wyjść” – to pierwsze otwarcie drzwi – na zewnątrz. Po co? Nie po to, by osądzać, potępić, wykluczyć. Wyjść, by zaprosić do środka, a więc „włączyć” – to drugie otwarcie drzwi. I ucieszyć się suwerenną twórczością Ducha. ©
