Ksiądz proboszcz ma jeszcze inne parafie, do których dojeżdża. Wszędzie tam czekają wydatki. Wstawienie okien, by ludzie nie marzli zimą. Ławki - pierwsze, jakie w ogóle się pojawiły. Przecieka dach. Wieczorem przychodzą młodzi ludzie uratowani z narkomanii przez poprzedniego proboszcza. Przychodzą po posiłek, najskromniejszy bodaj. To też funkcja duszpasterska. “Dzieciaki powiadają, że gotuję smacznie, ale pewnie mówią tak z grzeczności albo dlatego, że są naprawdę wygłodniałe".

Kropkę nad “i" stawia sam tytuł korespondencji z Donbasu: “Sam nie poradzę". “Na moim koncie jeszcze niedawno miałem dwanaście tysięcy złotych, a teraz są już tylko 2 tysiące. W ciągu miesiąca wyczerpałem lwią część kapitału gromadzonego przez dobrych ludzi przez prawie rok. Brak intencji mszalnych, brak zastępstwa, by jechać za granicę »na żebry«, brak czasu, by szukać w Internecie...