Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Caine przekomponował więc (znamienne, że takiego właśnie terminu używał również Glenn Gould) "Wariacje Goldbergowskie" Bacha, "Wariacje na temat Diabellego" Beethovena, dzieła Mozarta, Schumanna, Mahlera. "The Classical Variations" są wyborem z tych płyt Amerykanina; i tu pojawia się pewien problem, związany nie tylko z ograniczeniem objętości.
Otóż każdy jego album charakteryzuje się starannie przemyślaną narracją (np. dysk "Uri Caine Ensemble Plays Mozart" zbudowany został na Sonacie C-dur, KV 545). Nie sposób tych przebiegów powtórzyć, poprzestając na fragmentach. Caine proponuje za to coś innego: nie, jak dotąd, własną opowieść o "Wariacjach Goldbergowskich" albo o Wagnerze, lecz własną opowieść o muzyce; historię niewątpliwie uporządkowaną, niekoniecznie jednak sumującą, gdyż w takim myśleniu nie byłoby to możliwe.
Zaczyna się od pieśni Mahlera, wykonanej przez chór a capella i solistkę śpiewającą gospel. Potem jedna z "Wariacji na temat Diabellego", tyle że przerobiona na koncert fortepianowy, z Beethovenowską stylistyką czytelną, ale i braną w cudzysłów. Zaraz następna wariacja z tego cyklu, też jako koncert fortepianowy, tym razem jednak... Mozarta. Dalej, m.in., któraś z "Wariacji Goldbergowskich" grana przez sekstet jazzowy, klezmerskie zapamiętanie w "Marszu Tureckim", granice free we fragmentach Adagietta z "Piątej" Mahlera. Wspólny rdzeń muzyki? Jednak nie: Caine pokazuje różnorodność i jednorazowość muzyki, a także jej przejmującą kruchość, gdy na koniec ocala melodię z Mahlerowskiego Adagietta.
"The Classical Variations"
Uri Caine
Winter & Winter
