Powieść Zbigniewa Mentzla anonsowana jest jako “historia pewnego przebudzenia". Ciekawe, że anonsowana jest tak na okładce książki, ale już nie w podtytule. Gorliwość wydawcy, a może autora, zaniepokojonego, że książka może być czytana w jakimś innym aniżeli w tym najważniejszym dla niej porządku znaczeń? I zarazem zawstydzonego, że nazbyt skwapliwie podsuwa trop, którym winien podążyć czytelnik?

Odpowiedź na pytanie o strategię autora, albo może raczej wydawcy, jest w tym wszystkim sprawą drugorzędną, jednak ta przemyślność psuje mi nieco przyjemność lektury znakomicie napisanej i aluzyjnej książki. Jej siła leży również w sekrecie, który w końcu zdradza czytelnikowi. Dlatego nie zapytam, do czegóż to budzi się bohater tej powieści i jaka to nowa wiedza staje się jego udziałem owego szczególnego, bezchmurnego i mroźnego dnia 17 stycznia 1999 roku. I dlaczego...