Średniowieczny traktat "Sertum papale de venesis" z 1362 r. wspomina o tym, że tarantula w momencie ukąszenia śpiewa melodię, którą chory musi potem usłyszeć, by wrócić do zdrowia. Stąd się wzięła tarantela - tradycyjny taniec z południa Włoch, oparty na ludowej wierze w tajemną współzależność muzyki i jadu. Coś w tym jest, bo na albumie Larsa Danielssona oprócz leku na banał muzyki popularnej wyraźnie pobrzmiewa też głos pająka: kuszący miałko sentymentalną, konfekcyjną nastrojowością.

Przy okazji wydanego dwa lata temu "Pasodoble", nagranego przez Danielssona z Leszkiem Możdżerem, można było mieć wątpliwości, czy duet aby nie za mocno celuje w listy przebojów, łudząc ucho muzyką przyjemną, ale błahą i przewidywalną. Na "Tarantelli" dzieje się ciekawiej, także dlatego że skład został powiększony, ale frapująca trąbka Mathiasa Eicka (zmysłowo rozwibrowana w "...