Blok tekstów pod hasłem „Parkinson i parkinsonizm” („TP”, nr 30/14) wprawił mnie – i nie tylko mnie – w pomieszanie i smutek. Zbyt duża jest dysproporcja między tym upartym „nie boję się”, które mówi o parkinsonie Jerzy Pilch i w które wierzę, a diagnozami, jakimi epatuje w sąsiadującym z rozmową z pisarzem tekście Marek Nowicki.
Naznaczeni
No bo posłuchajmy: najpierw dziennikarz daje za przykład Jana Pawła II, który „z choroby uczynił narzędzie swego posłannictwa”. Ale potem, gdy mowa o szeregowych, anonimowych parkinsonowcach, nie ma już „posłannictwa” ani nawet zwykłego radzenia sobie. Jakby umieranie papieża było jakościowo różne od umierania każdego człowieka: „przebieg [choroby] – pisze Nowicki – jest straszny, degradujący i naznaczony cierpieniem... Choroba Parkinsona jest powolnym, świadomym umieraniem w narastającej niepełnosprawności, która może...