Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Mieszkał w Silo, gdzie było sanktuarium. Uchodził za człowieka ciepłego, dużo ludzi przychodziło do niego po wsparcie duchowe. Samuel, oddany doń na wychowanie, był bardzo do kapłana przywiązany. Inaczej rzecz się miała z synami Elego, którzy nosili brzmiące z egipska imiona: Hofni i Finees. Oni też pełnili funkcje kapłańskie – rodzinie miała przypaść ta funkcja na wieki. Młodzi jednak nadużywali pozycji. Wyjadali najlepsze kąski ze zwierząt ofiarowywanych Bogu. Zadawali się z kobietami, które stały na straży domu Boga.
Izraelici byli dotknięci ich postępowaniem. Eli też zwracał uwagę synom, jednak nie odebrał im tytułów i funkcji kapłańskich. A ci nie zmienili sposobu życia. Bóg, jak faraonowi, utwardził im serca. Wtedy pojawił się pewien mąż i powiedział kapłanowi, że obaj synowie zginą tego samego dnia. Podobne słowa usłyszał we śnie Samuel.
Sen w Biblii rzadko bywa medium objawienia, ale Samuela Bóg wzywał w widzeniu sennym po trzykroć. Młodzieniec nie rozpoznawał głosu Najwyższego. Myślał, że wołał go opiekun. Za trzecim razem pojął, że mówi do niego Pan, i usłyszał, że dwaj synowie Elego zemrą tego samego dnia. Na dom arcykapłana Pan miał spuścić karę. Straszna była to wiadomość, i Samuel przekazał ją Elemu z bólem. Od tego czasu wiedziano w całej krainie, że Samuel jest prorokiem, co oznacza wedle Rasziego, iż Bóg odtąd często z nim gadał.
Opowieść w tym miejscu nabiera intensywności. Po długim okresie pokoju lud Izraela zaatakowali Filistyni. Starsi przypomnieli sobie czasy Joszui. Sięgnęli po najpotężniejszą z broni: Arkę Przymierza. Izraelici przywiedli ją na pole bitwy. Synowie Elego stali na jej straży. Ale Bóg postanowił, że zwyciężyć mieli Filistyni. Stary i niewidomy Eli z Samuelem pozostali w Silo, czekając na wynik kolejnej bitwy. Wysłannik z pola walki z trudem wydusił z siebie prawdę. Był to, powiada Raszi, nie kto inny jak przyszły król Saul, który przybiegł z dwiema tablicami. Oznajmił, że zginęli synowie arcykapłana, a skrzynia została wzięta. Gdy wieści o bitwie dotarły do żony Fineesa, umarła w połogu, rodząc syna. Zmarł też Eli. Trudno było o straszniejsze wiadomości. Chwała została wygnana z Izraela. Przez siedem miesięcy Arka Przymierza znajdowała się w rękach pogan, ale przyniosła im tyle nieszczęść, że zwrócili ją Izraelitom.
Okazało się, że sędzia Izraela nie potrafił powstrzymać ani synów, ani siebie. Sprowadził pośrednio nieszczęście na swój dom i na siebie samego, a najgorsze, że też na cały Izrael. Wiemy, że w tej epoce, w czasach Jozuego i sędziów, uważano, że każda jednostka jest odpowiedzialna za wspólnotę. Była to wówczas religia plemienna i nie zostawiała wiele miejsca na indywidualną odpowiedzialność pojętą inaczej niż odpowiedzialność za naród. Za błąd ojca i synów płacił cały lud klęską wojenną i utratą Arki. ©
