Oglądanie się wstecz może przybierać różne formy - czasem formę psychoterapii duszpasterskiej. Wtedy gdy orkę trzeba prowadzić na kamiennym terenie wśród dzikich porostów, miło jest rzucić okiem na równe skiby żyznej ziemi zoranej poprzednio. Chciałoby się wówczas cofnąć czas i powrócić do pracy we wcześniejszych warunkach.

Wyrazy podobnej tęsknoty pojawiają się ostatnio szczególnie często w dyskusjach o katechizacji. Pełne nostalgii komentarze informują, że najpiękniejsza była katechizacja prowadzona poza terenem szkoły i że należałoby jak najszybciej do niej wrócić. Owszem, była. Prowadzono ją jednak w zgoła innych realiach. Lekcja religii stanowiła wtedy w wielu ośrodkach jedyną alternatywę dla młodzieży wychodzącej ponad przeciętność. Niektórzy szli na katechezę, by podkreślić swój nonkonformizm i sprzeciw wobec instytucjonalnego kłamstwa. Czasem...