Myślami już przy pasztetach, jak co roku u progu Wielkiego Tygodnia trochę fukam na myśl o czasie, który zejdzie mi na staniu po surową kiełbasę. Tę jedną jedyną najlepszą w mieście – a jeśli to przesada, na pewno najlepszą w dzielnicy. Tak rzadko jadam przetworzoną wieprzowinę, że gdy już robię wyjątek, to niech będzie porządna. Skądinąd nie zauważam z upływem lat, żeby ludzi w ogonku ubywało. Wegetarian z pewnością jest wśród nas więcej niż u progu stulecia, może się nawet ich liczba podwaja co parę lat, ale nadal są to wzrosty w jednocyfrowym przedziale skali.

Do radosnej powtarzalności rozmów o tym, kto i kiedy jakiego mazurka szykuje, doszło nowe uczucie, wzięte raczej z „Dnia Świstaka” niż z książek o znaczeniu cyklicznych świąt w kulturze i odrodzeniu natury. Łazimy po globalnym miasteczku jak nieszczęsny Bill Murray – tylko gdzie Andie MacDowell, żeby się w niej...