Na lewym brzegu warszawskiej Wisły, tym nieuregulowanym i zachwaszczonym, skrytym w cieniu kosmicznej bryły Stadionu Narodowego, wibruje nowe życie. Wokół kilku kontenerów i łachy piachu gromadzi się tłum – w weekendową noc przychodzi tu nawet kilka tysięcy ludzi. Wystarczy ciepły wieczór, a na połamanych konarach, wydeptanych polankach, plaży, na pagórkach i w krzakach bawią się ludzie. Przynoszą koce, grille, drewno na ogniska, piwa w foliowych torbach.
Siedzą, leżą, sterczą, kucają, opędzają się od komarów – na dziko, ale grzecznie, ściśnięci, ale swobodni, ledwo mieszcząc się na „ucywilizowanym” skrawku wybrzeża, ale coraz większą jego część anektując. Jeśli ktoś ma urodziny, „Sto lat” radośnie wyryczy mu kilkuset obcych i nagle przyjaznych ludzi.
To rzadki przejaw bezinteresownej życzliwości w mieście-świecie, na co dzień zbyt zapracowanym i wystudzonym, by jego...