Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Marc Minkowski każdy dźwięk, akord, frazę i fragment zamienia w kryształ. Nie chodzi tylko o błysk, o świecidełko. Chodzi przede wszystkim o ten rodzaj lśnienia, które staje się filtrem; o prześwietlenie i odbicie tego dziwnego światła tak, by udzieliło się nam, słuchaczom. Tym razem Minkowski położył na pulpit utwory Jean-Philippe’a Rameau (1683-1764) - wielkiego mistrza tragedii muzycznych i opero-baletów. Utwory, a raczej fragmenty utworów, bo z instrumentalnych części scenicznych dzieł Rameau dyrygent stworzył nie istniejącą un symphonie imaginaire.
Minkowski ma słabość do muzyki Rameau. Nagrywał lub wykonywał na scenie kilka dzieł (“Dardanus", “Les Boréades", “Platée", “Hippolyte et Aricie"). Nagle, jakby zdziwiony spostrzegł, że Rameau nie pozostawił po sobie utworów instrumentalnych. Oto więc symfonia, to nic, że wyobrażona, wymyślona.
Wszystko zaczyna się od symfonicznego poematu z pastoralnej “Zaďs". To symboliczne stworzenia świata, bierące początek w uderzeniu bębna, który porusza pozostałych. Następny jest... marsz żałobny (“Scene funebre") z “Kastora i Polluksa". A dalej: kolejne tańce (kontredans, gawot, rigaudon, rondo, musette, tambourin) z dzieł mistrza francuskiej sceny (“Les Boréades", “Les Fetes d’Hébé", “Les Indes galantes").
Moim ulubionym jest numer 17: chaconna z “Les Indes galantes". Pełna dzikości, pierwotna, esencjonalna. Porywa do tańca. I tym razem nie boję się tego, że chaconna jest siostrą sarabandy, tańca śmierci...
