My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia, bo miłujemy braci, kto zaś nie miłuje, trwa w śmierci. Każdy, kto nienawidzi swego brata, jest zabójcą... Po tym poznaliśmy miłość, że On oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci” (1J 3, 13-16). Wiele razy czytałem ten tekst i wydawało mi się, że jest on po prostu wezwaniem do miłości bliźniego. Dopiero teraz dotarło do mnie, że jest tu sformułowane znacznie więcej: wezwanie do miłości w czasie nienawiści.

Jan od tego zaczyna – od uświadomienia adresatom realiów, w których żyją: w świecie nietrudno zderzyć się z nienawiścią: „nie dziwcie się, jeśli was świat nienawidzi!”. Nie chodzi o bagatelizowanie zła ani o otępiałe oswojenie się z nienawiścią. Chodzi raczej o to, że samo „zdziwienie” nie jest adekwatną reakcją. Westchnienia typu: „jak to w ogóle możliwe!”; „to niesłychane!” – mogą być równie szlachetne,...