Zdanie "Podróżując jako dziennikarz po rozpadającym się Związku Radzieckim, nieraz zdarzało mi się bywać u kazachskich, uzbeckich, tadżyckich, ba! nawet gruzińskich czy ormiańskich działaczy z ruchów na rzecz niepodległości i tożsamościowej emancypacji, którzy po powrocie do domu z kolejnego wiecu z najbliższymi rozmawiali po rosyjsku" ma rażąco błędną składnię. Zamiast imiesłowu przysłówkowego współczesnego winno być: "Gdy podróżowałem". Z szacunkiem J. W. Czarnecki

"Oznajmił, że zmiana alfabetu jest konieczna, jeśli Kazachowie mają dopędzić i więcej już nie odstawać od najnowocześniejszych technologii i rozwijającego się w gwałtownym tempie świata. Nie da się tego zrobić będąc pozostawionym poza światową przestrzenią informacyjną, zapisaną w alfabecie łacińskim". Dlatego Chiny, Japonia i Korea Południowa muszą w końcu przegrać ten wyścig. Tako rzecze dziadek Nursułtan, który poza tym żąda, żeby w nowym alfabecie nie było "niczego, czego nie można wystukać na klawiaturze komputera". Jednym palcem, bez cofania wózka z wałkiem. ;) Wiara w modernizację sfery symbolicznej jako konieczny warunek postępu nie jest zresztą specjalnością ojczyzny Borata. U nas też wciąż dyskutuje się o hamującym wpływie a to religii, zwłaszcza w pewnej wyjątkowo wstecznej postaci, a to bogoojczyźnianych lektur, a to znów zaśmiecania młodych umysłów nadmiarem takiej czy innej wiedzy. O alfabecie mówi się rzadziej, ale i ten temat bywa poruszany. Polecam [https://www.computerworld.pl/felieton/Polskom-drogom-do-sjviata,298886.html]. Jako jeden z "wczesnych użytkowników" Macintosha w Polsce (early adopters, jak mawiają ludzie na poziomie), miałem przyjemność poznać autora - przemiłego, niezwykle inteligentnego i gruntownie wykształconego człowieka, jak przystało na kogoś z TYCH Tatarkiewiczów - i zapewniam, że podlinkowany tutaj artykuł nie był żartem.