Oto bowiem, po pierwsze, polski system instytucjonalny charakteryzuje się szczególną dynamiką: zmiany w nim następują nie przez dopuszczanie do gry publicznej nowych aktorów - to starzy przyjmują nowe jej reguły. A przecież istotą instytucji społecznych jest zapewnienie trwałości systemu i jego stabilizowanie: tymczasem w Polsce to instytucje same stają się przedmiotem rozgrywek politycznych. To mechanizm kosztowny: rozwiązania prawne, a czasem wręcz konstytucyjne, bywają bowiem często podporządkowywane oportunistycznym interesom grupowym, nie zaś dobru państwa. Naturalnie po części jest to usprawiedliwione logiką transformacji: wszak ta polega m.in. na zmianie reguł, a więc i instytucji. Powstaje błędne koło: “z jednej strony chcielibyśmy, żeby trasformacja była stabilizowana przez stałe reguły instytucjonalne, z drugiej - ona sama musi wytworzyć te reguły instytucjonalne,...