Stosunek do wojny w Iraku stał się źródłem widowiskowego podziału Europy na tych, którzy piszą listy, i tych, którzy przeżywając po raz kolejny tę samą miłość, nie widzą świata poza sobą. Nie jest to jednak starcie „nowej Europy” (młodej i odważnej) ze „starą” (głupią i sklerotyczną), jak chciałby sekretarz obrony USA Donald Rumsfeld. Nie jest to też konflikt zwolenników i przeciwników wojny, jak próbują to wmówić tysiące pacyfistów, maszerujących przez ulice europejskich miast zawsze pod ambasadę USA, nigdy Iraku (tak jak zawsze pod ambasadę Izraela, nigdy pod siedziby organizacji propalestyńskich). Osią sporu nie jest też stosunek do reżimu irackiego satrapy, którego zbrodniczych zamiarów nikt nie kwestionuje i za którym nikt w Europie i w USA płakać nie będzie. Źródłem podziałów są natomiast odmienne odpowiedzi na pytanie, jak rozwiązać iracki supeł, który jest częścią...