“Z trudem mogę uwierzyć - pisze syn skazanego wtedy wraz z innymi patriotami generała Stefana Mossora - że byliście w gronie kolegów oficerów przekonani o rzetelności śledztwa i procesu, kierowanych przez płk. Skulbaszewskiego, radzieckiego obywatela w polskim mundurze". I przypomina, jak było, zestawiając to ze słowami obecnego na owym procesie Wojciecha Jaruzelskiego, z jego relacją niby-naiwną, omal uspokajającą.

List Romana Mossora (który nb. powinien był zostać bardziej wyeksponowany) przypomniał mi natychmiast wrażenia z lektury tamtego grudniowego wywiadu. Wrażenie całkowitego zwątpienia wobec niewzruszonej niczym obrony własnych racji, własnych ocen i sądów. Ślepej nawet wobec takich wydarzeń, jak stalinowskie procesy. Zamkniętych uporczywie oczu i uszu. Co można wtedy zrobić? A może jedyną na razie odpowiedzią powinna być - niepamięć, jako jedynie...