To zdaje się nam sugerować Gnomologia Ojców Synagogi, wyliczając rzeczy stworzone o zmierzchu poprzedzającym pierwszy szabat Adama i Ewy. Spis otwierają trzy „usta”: „usta ziemi” – czyli czeluść, która pochłonęła popleczników buntującego się przeciw Mojżeszowi i Aaronowi Koracha (zob. Lb 16, 32); „usta źródła” – czyli otwór, z którego wydobywała się pitna woda w pustynnej tułaczce Izraelitów (por. Lb 21, 17); oraz „usta oślicy” – czyli dar wymowy przeznaczony dla wiernego Balaamowego czworonoga.

Midrasz, komentując wers „I otworzył Wiekuisty usta oślicy” (Lb 22, 28; Cylkow), utrzymuje, że zwierzę to umiało mówić od zawsze, jednak wcześniej nie miało przyzwolenia, by z tej umiejętności skorzystać. Trudno nie zestawić tego wersu z „I włożył Wiekuisty słowo w usta Bileama”
(Lb 23, 5). Kto tu jest naprawdę osłem? Zwierzę widzi zagradzającego drogę anioła, nie dostrzega go...