Zapamiętałam i nie wiem, dlaczego dotąd tak żywo pamiętam, rozmowę sprzed trzydziestu chyba lat z młodym wikarym w wytartej sutannie, który przyniósł mi do „Znaku” zarys dramatu o Bracie Albercie. Brat Albert, Adam Chmielowski, wyrzekł się sztuki, żeby służyć najbiedniejszym, wydziedziczonym i pogardzanym – i nie przypadkiem fascynował młodego księdza Karola Wojtyłę, w którym artyzm, miłość sztuki były tak mocno dźwięczącą struną. Jeden z późniejszych jego utworów – zanim odszedł, oderwał się czy został oderwany potężniejszymi mocami od własnych, tak ciekawych prób i osiągnięć artystycznych – dotyczył innego motywu, równie znamiennego. Pisał o ojcostwie. Św. Paweł mówi, że wszelkie ojcostwo pochodzi od Boga. Ogarnia całe stworzenie, a przede wszystkim jest źródłem ojcostwa w ludzkiej rodzinie.

Teraz Jan Paweł II jest ojcem dla świata. My, którzyśmy go tak dobrze znali, bo był...