Ta nadzwyczajna, cudna książka – popis klarownego wykładu z pogranicza filozofii, antropologii i psychologii – została wydana w tysiącu egzemplarzy. A więc tylu, co najwyżej, nas zostało? Tylu tylko, Czejenów, Wron, Mohikanów, którzy przetrwali burzliwe dzieje naszych biografii i koczują jeszcze gdzieś w zakamarkach naszych dusz – resztki naszego dzieciństwa, uśpieni, piękni i zawsze „ostatni”?
To na nich, plemionach indiańskich, uczyliśmy się, zanim jeszcze opowiedziano nam o rozbiorach i powstaniach, czym jest strata; to od nich, zanim jeszcze miał nas zauroczyć obraz harcerzy rzucających zapalone butelki, czerpaliśmy obrazy męstwa, rozpaczliwej walki Małych Bizonów z przeciwnościami losu, z białymi, z Komanczami i z niedźwiedziami grizzly. Lecz wiedzieliśmy, że wszystko i tak na nic, że plemiona znikały, odjeżdżały w cień, trzebione, wytruwane chorobami i wódką, pozbawiane...