Im śmieszniej, tym lepiej, im nieśmieszniej, tym gorzej. Ze spraw śmiesznych za najśmieszniejszy uznać należy liścik wysłany przez ministra finansów do sędziego. Zważyć należy, że to pismo jest bardzo śmieszne, a jego jedynym efektem może być powszechne zniechęcenie do studiowania na Harvardzie, gdzie autor się podobno uczył. Czego? Oto magia Harvardu nam prysła, rozczarowani uznajemy, że minister ukończył tam kurs pisania krótkich podań z uzasadnieniem. Dla osiągnięcia perfekcji w tej specjalności – mniemamy – nie trzeba lecieć w garniturku do ojczyzny hamburgera.

W sprawach nieśmiesznych też mamy ruch. Zaiste nieśmieszny był telewizyjny czat prezesa Kaczyńskiego, a to dlatego że wydawał się śmieszny. Nieśmieszność tkwiła w pewnym oderwaniu od normy technologicznej tego typu zamierzeń, którą to normę porzucono najpewniej bez dyskusji, i chyba w imię misji, a misje rzadko...