Takie sentencje, przerosłe w przysłowia, przyczyniły się do utworzenia sylwetki filozofa jako głosiciela wiecznej przemiany, wiecznej niestałości rzeczy. Tak, on głosił wieczną przemianę, ale z ważnymi ograniczeniami. Nie powiadał, jak jego późniejszy wyznawca Kratylos, że nie możemy wejść do tej samej rzeki, skoro ona nas nieustannie opływa i że, skoro nic nie jest stałe, to nie należy zwykłą mową się posługiwać, lecz tylko gestami, wiedza bowiem jest niemożliwa. Z oczywistego faktu, że wszystko się zmienia, chociaż w różnym tempie, nie wynika wcale, wedle Heraklita, że rzeczy, jak je postrzegamy, są złudzeniem, bo chociaż, jak powiadał, “złymi świadkami są oczy i uszy" (oczy jednak lepszymi niż uszy), i chociaż Bóg tylko ma mądrość pełną, to jednak i nam, albo niektórym z nas wybrańcom, nie motłochowi, jakiś udział w mądrości jest dostępny. Mądrość zaś na tym polega, by...