“Chciałbym, żeby linie mojego życia i sztuki były splątane ciasno, żeby się nakładały, a jeśli już musi być między nimi odległość, to żeby była jak najmniejsza" (Zbylut Grzywacz, “Znak" 1986 r.). Słysząc tak radykalną deklarację, wyobrażamy sobie twórczość egzystencjalną - uwikłaną w dramat ludzkiego istnienia, w czas i miejsce. Łatwo przy tym popaść w wewnętrzne zakłamanie, retoryczność, moralizatorstwo. Trudno ciągle pytać o autentyczność własnej postawy, gdyż odpowiedź wymaga stale ponawianego ryzyka - przejścia przez radykalizm negacji. Splątanie twórczości z życiem zakłada otwarcie na otaczającą rzeczywistość, wchodzenie w dialog z drugim, a w konsekwencji odsłania - poprzez współodczuwanie - coraz większy obszar odpowiedzialności. To uwikłanie narzuca powinności, co prowadzi do sztuki publicystycznej, plakatowej, a nierzadko kiczu. W zamian daje poczucie bycia “na fali...