Gdy wstaje świt, światło uświetnia świat, jakby święciło się święto. Intryguje mnie zbieżność akustyczna tych wyrazów. W lingwistyce pozory nieraz mylą, ale zbieżność świata i światła wydaje się akurat dowiedziona. "Z pierwotnego znaczenia światło rozwinęło się wtórne świat - informuje "Słownik etymologiczny języka polskiego" - przypuszczalnie z wyrażeń typu ujrzeć światło dzienne »urodzić się, przyjść na świat«, wyjść na światło »stać się jawnym, znanym ludziom (światu)«". Jakby świat był zakrzepłym światłem lub tym, co światło rozpina na swoich promieniach. A świętość - dodajmy - jakby była świetnością świata, jego szczytem (tej ostatniej ludowej etymologii nie potwierdzi jednak, jak przypuszczam, żaden szanujący się historyk języka).

Zabawne, że języki zachodniej Europy w inną stronę prowadzą wyobraźnię, skoro jest "Welt" i "Wort", czy "monde" i "mot", a ...