Obok mojego koktajlu witaminowego w kolorze soczystej zieleni kelnerka stawia ceramiczny dzbanuszek z naparem z mięty. Szczepan natychmiast zaplata na nim zmarznięte dłonie, zamyka oczy i pochyla twarz nad dymiącym naczyniem. Za oknem jesienna wichura goni po chodniku kurz i śmieci, a skuleni przechodnie pędzą do domu, by jak najprędzej zacząć upragniony weekend.

Dla członków Nowego Kościoła Katolickiego, do którego należy Szczepan, piątek jest jednak dniem postu, podczas którego mogą najwyżej pić ciepłą wodę lub napary z ziół. Nic dziwnego, że po kilku godzinach spędzonych na wietrze, który z rana niemal przewracał przechodniów na ul. Świętokrzyskiej w Warszawie, twarz wyczerpanego Szczepana jest blada jak papier.

– A do tego ochrypłem – odzywa się w końcu, próbując przykryć zmęczenie rozbawieniem. – Dwie godziny skandowania hasła: „Królestwo moje nie jest z tego...