Dziękuję pani Józefie Hennelowej za wspomnienie o Tomaszu Strzemboszu (felieton “Byli, chłopcy byli...", “TP" nr 44/04). Byłem seminarzystą Tomasza (ze swoimi doktorantami był po imieniu, mimo bardzo dużej różnicy wieku), znam innych jego seminarzystów i doktorantów. Jeden z nich powiedział niedawno dziennikarzowi “Tygodnika Solidarność", że Tomasz chciał wychować nie tylko dobrych historyków, ale i porządnych ludzi, dlatego m.in. był dla wielu z nas tak ważny. Był, po prostu, dobrym człowiekiem, zaś wśród jego uczniów znajdowały się osoby o różnych poglądach. Był może staroświecki i dla niektórych naiwny w swojej wierze w godność i uczciwość ludzką, zwłaszcza tzw. prostych ludzi (w tej wierze miał chyba jednak trochę racji), ale jednocześnie był chrześcijański w upominaniu się o godność tych, o których inni zapomnieli (podkreślał potrzebę badania Holokaustu nie tylko Żydów, ale i Romów; jeden z jego magistrantów już pod koniec lat 80. pisał na ten temat pracę magisterską). W “TP" takie osoby powinny być szerzej i częściej obecne. Jest to ważne także w kontekście innych tekstów pani Hennelowej, w których pojawia się problem dzieci wychowywanych w związkach osób tej samej płci, kiedy pisze o “zamęcie" i zdaje się pytać, jak tłumaczyć współczesnym wartości dla jej pokolenia oczywiste. Może właśnie przez pokazywanie tak pełnokrwistych postaci jak Strzemboszowie: Teresa, Adam i Tomasz, z ich pasjami, zainteresowaniami, wadami i wzajemnymi różnicami. Inną taką osobą, zmarłą niedawno, był Włodzimierz Fijałkowski.