Otchłań przyzywa otchłań – więc nawałnicą wściekłą, / Na moje serce spadło udręczeń całe piekło”. Tak słowa Psalmu 41. przetłumaczył Wiktor Gomulicki. Otchłań, o której tu mowa, nie jest jednak miejscem nieskończonej rozpaczy – to raczej przestrzeń, gdzie dokonuje się przemiana człowieka, jego ubogacenie. O tym właśnie doświadczeniu będą opowiadać artyści podczas tegorocznej edycji festiwalu. 
Ten stan zawieszenia – niepewności, którą można wykorzystać albo się w niej zatracić – precyzyjnie oddaje łacińskie słowo „limbus”. Można je tłumaczyć jako „krawędź”, „skraj”, „granica”. Otchłań nie znajduje się więc w centrum, tylko na obrzeżach. Z otchłani wszystko się wynurza albo wszystko się w nią zapada – w zależności od przyjętej perspektywy. 
„Chrześcijańska opowieść o otchłani przez wieki dobitnie konfrontowała nas ze śmiercią, utratą, opuszczeniem, głęboką niepewnością i ...