Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Gdy ich przedstawiciele spotkali się na Słowacji, próbowali opisać sytuację, która ich otacza. Rozmawiali o sekularyzacji, o starzeniu się swoich wspólnot, braku młodych ludzi w Kościele. Pytali, jak głosić, by przekaz Dobrej Nowiny dotarł do serc zobojętniałych chrześcijan i współczesnych pogan. Ich "wspólną konkluzją było stwierdzenie, że współczesny świat nie potrzebuje słów, ale przykładów - stąd niezbędne jest świadectwo życia pojedynczych osób i całych wspólnot".
Czytając wystąpienia świeckich dominikanów, zastanawiałem się jednak, czy dzisiejsi chrześcijanie mają dość odwagi, by konfrontować się z dzisiejszym światem, czy skupienie na sobie i swoich problemach nie okaże się silniejsze niż pragnienie głoszenia Dobrej Nowiny. Odniosłem bowiem wrażenie, że ich autorom brakuje postawy ofensywnej wypływającej z wiary, że Ewangelia jest wystarczającym uzasadnieniem ich istnienia, że rzeczywiście mają do zaproponowania współczesnemu człowiekowi skarb dający nowe życie. Gdy podzieliłem się z czytelnikami tą refleksją w artykule wstępnym, jedna z korektorek zanotowała na marginesie uwagę: "Trochę to brzmi, jakbyś ich postponował, jakby nie przekonywali cię swoimi tekstami".
Na pewno nie miałem zamiaru nikogo postponować, bo jestem przekonany o szczerej gorliwości świeckich dominikanów. Prawdą jest natomiast, że teksty wzbudzają mój niepokój, a konkluzję, że "współczesny świat nie potrzebuje słów, ale przykładów", czytam trochę jako wstyd przed otwartym przyznawaniem się do Jezusa. Co to bowiem znaczy, że świat nie potrzebuje słów? Czyżby głoszenie Słowa Życia należało już do przeszłości? Osobiście akcentowałbym jedność słów i czynów.
Coraz częściej w rozmowach z ludźmi słyszę pytanie, czy czas chrześcijaństwa w Europie się skończył, czy nie należymy do świata odchodzącego w przeszłość. Czy nie będzie podobnie jak w Afryce Północnej lub na Bliskim Wschodzie, że kwitnące kiedyś Kościoły chrześcijańskie znikną, ustępując miejsca wyznawcom islamu. Jeden z moich znajomych, ojciec trójki dorosłych dzieci, z zafrasowaniem zastanawiał się niedawno, czy nad jego grobem będzie miał kto zmówić pacierz. Patrząc bowiem na postawę swoich dzieci, ma co do tego poważne wątpliwości. Jeśli będziemy pasywni, jeśli nikt nie będzie chciał zająć miejsca na ambonie świata, te obawy bardzo szybko mogą stać się rzeczywistością.
