Wybór obu twórców był nieprzypadkowy. Pierwszy, po okresie zaborów, intelektualnego zapóźnienia i grzęźnięcia artystów w okowach tradycjonalizmu, nie tylko wprowadził muzykę polską na europejskie salony, ale wskazał kierunek jej rozwoju w XX w. Drugi, po latach PRL-owskiego zniewolenia, obrony artystycznej niezależności i próbe zaistnienia za "żelazną kurtyną" starszej i średniej generacji kompozytorów, stał się reprezentantem młodego pokolenia twórców, beneficjentów przełomu. Szymanowski świetnie orientował się w najnowszych trendach, oryginalnie przetwarzał osiągnięcia europejskich awangardzistów, fascynował kolorystycznymi subtelnościami impresjonizmu, zachwycał drapieżnością ekspresjonizmu, nie zapominając przy tym o korzeniach, o ludowej muzyce Podhala i Kurpiów, twórczości tradycyjnej, zwykłej, żywej, nieprzeznaczonej do konsumowania w sytuacji koncertowej. Mykietyn...