Spotkałam niedawno znajomego, rówieśnika, dziś kapłana z kilkuletnim stażem. Powspominaliśmy, prześlizgnęliśmy się po tym, co u nas nowego w ostatnich latach.

Po chwili zadał kilka – mniej i bardziej intymnych – pytań. To, które mogę przytoczyć, dotyczyło pracy i tego, z kim pracuję. Przyznał, że „Tygodnika” nie czyta, ale ocenił negatywnie, nie podając uzasadnienia, jedną z ważniejszych jego postaci.

Zapadła cisza.

Długo zastanawiałam się, czy mój znajomy i ja jesteśmy tym samym Kościołem.

Skąd ta pewność, łatwość w ocenie – dobry/zły?

Jako reporterka spotkałam wielu ludzi, którzy po rozmowie z księdzem czuli się wykluczeni z Kościoła. Choć, na dobrą sprawę, trudno wyobrazić sobie coś bardziej sprzecznego.

Pamiętam rekolekcje, na których jeden z uczestników w imieniu swojego znajomego, osoby homoseksualnej, zadał publicznie pytanie, czy Bóg...