Czyli tak to się robi? Chciałam tylko popatrzeć, z ciekawości” – zagaduję głupio, chodząc po remontowanym mieszkaniu. Jak to się robi, doskonale wiem. W końcu przy poprzednim remoncie sama gipsowałam ściany i maskowałam pęknięcia. Ale i tak co jakiś czas wstaję od biurka, robię obchód i zagaduję. Nie wiem, czy miła im ta ciekawość czy traktują ją jak słabo zakamuflowaną formę kontroli. W końcu oświadczam przy kolacji: „Myślę, że byłabym szczęśliwa, układając płytki”.

Fantazjuję więc o walorach pracy fizycznej i rozmarzam się nad medytacyjnym aspektem monotonnych czynności. Można w ciszy, można słuchając muzyki. Skupienie na szerokości fugi, wzorze całości. O czymś jeszcze musiałabym myśleć? Na pewno są jakieś pułapki, na przykład przycinanie. Pewnie zaczęłoby mnie coś boleć. Opowiadam znajomemu. Mówi, że brzmię, jakbym chciała się zaciągnąć do układania glazury w ramach urlopu...