We Francji przeważa pogląd, że prawo, które karze za zniesławienie czy plagiat, a także osobiste sumienie dziennikarza i kolektywne sumienie zawodowej wspólnoty, są najlepszym środkiem zachowania uczciwości środków masowego przekazu. I rzeczywiście: presja środowiska jest realna i skuteczna. Tylko w ciągu ostatnich miesięcy były dwa przykłady bardzo silnej reakcji na pogwałcenie deontologii zawodowej. Artykuł o nowej towarzyszce życia ministra Sarkozy'ego i przekazanie policji zdjęć demonstrantów bijących policjanta na Korsyce doprowadziły do strajków dziennikarzy i wymuszonej dymisji jednej z osób odpowiedzialnych za udostępnienie zdjęć. Są to oczywiście przykłady skrajne. Stały się głośne, ponieważ dotyczyły stosunków z władzą, a dziennikarz francuski bardziej niż czegokolwiek obawia się zarzutu, że sprzyja władzy - politycznej, gospodarczej, policyjnej czy medialnej.