Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
---ramka 317682|prawo|1---Tradycja powiada, że Konstantyn własnoręcznie zakładał jej fundamenty. Lateran stał się na ponad tysiąc lat centrum życia Kościoła w Rzymie. Bazylika najpierw nosiła tytuł Chrystusa Zbawiciela. W szóstym wieku powstał na wzgórzu klasztor benedyktyński pod wezwaniem św. Jan Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty. Benedyktyni objęli służbę liturgiczną w Bazylice i sprawowali pieczę nad nią. To sprawiło, że wkrótce bazylika coraz częściej była określana imieniem św. Jana i tak zostało do dzisiaj. Historia jej jest - dosłownie - burzliwa. Podczas najazdów na Rzym była wielokrotnie rabowana. Została całkowicie zburzona przez trzęsienie ziemi w roku 896. Odbudowana w pierwotnej formie, potem jeszcze dwa razy spłonęła doszczętnie.
Po powrocie z Awinionu papieże nie wrócili do starej siedziby, lecz ulokowali się na wzgórzu watykańskim. Jednak pieczołowicie odbudowali także zrujnowaną bazylikę na Lateranie. Potem była ona jeszcze kilkakrotnie przebudowywana i jej obecny wystrój pochodzi z końca XVII w. Choć przestała być siedzibą papieży, nie straciła swego historycznego i symbolicznego znaczenia: pozostała w pamięci jako pierwszy duży kościół w Rzymie i jest nazywana matką wszystkich kościołów. Począwszy od XII w. dzień jej poświęcenia jest obchodzony jako święto, najpierw w Rzymie, potem w całym Kościele. Święto to jest znakiem jedności Kościoła, a dzięki temu, że Lateran nie jest już faktycznym centrum administracyjnym łatwiej dostrzec przenikanie się rzeczywistości materialnej i duchowej. Potrzebna jest i jedna, i druga: jedność widzialna i ta ważniejsza: więź duchowa.
Bazylika pochodzi z czasów przed wielkimi podziałami chrześcijaństwa, czy zatem moglibyśmy to święto obchodzić razem z ewangelikami, prawosławnymi i innymi Kościołami chrześcijańskimi? Jeżeli jest to wciąż niemożliwe, to powinno nas to dotykać, boleć. Jeżeli boli, to dobrze. Brak jedności chrześcijaństwa powinien nas uwierać i skłaniać do intensywniejszego poszukiwania pełnej, duchowej i widzialnej jedności wyznawców Chrystusa.
---ramka 317683|strona|1---
