Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Lektura tekstu „Łaska śmierci” ks. Andrzeja Lutra („TP” nr 49/2001) wywołała we mnie wspomnienia sprzed dwóch lat. Tydzień przed Wigilią Bożego Narodzenia badania wykazały, że jestem nosicielką wirusa HIV. Dopiero po trzech miesiącach dowiedziałam się, że był to „fałszywy alarm”. Ponowne badania na seropozytywność okazały się minusowe. Nie zmienia to faktu, że wiele długich dni żyłam inną świadomością. Tamta Wigilia była „ostatnią”, Sylwester tak samo. Podobnie jak każdy dzień.
Zastanawiam się często, jak wyglądałoby moje życie, gdyby ta pomyłka w nim nie zaistniała. Czy moje spojrzenie na świat byłoby tożsame z tym, które mam? Czy zatrzymałabym się nad problemem AIDS, tak jak czynię to teraz? Dziękuję Bogu za „łaskę tymczasowej śmierci”, gdy część mnie umarła i mogłam spojrzeć na świat z perspektywy końca. Żyję, jestem zdrowa, a mimo to nie potrafię powiedzieć: „Na szczęście, to nie ja!” Ciężar, jaki dane mi było odczuć, mam ciągle w sobie. Bowiem AIDS to nie tylko tragedia jednostek dotkniętych chorobą, ale nas wszystkich.
STUDENTKA FP (Uniwersytet Szczeciński)
