Zakwaterowano mnie z jakimś nieznajomym, ale to nie ma dla mnie większego znaczenia. Po chwili wychodzę, wiem, że w pensjonacie tym przebywają moi rodzice, nie znam jednak numeru ich pokoju. Wyruszam na poszukiwania - i szybko przekonuję się, że są one bezskuteczne. Postanawiam nie rezygnować, błądzę, zagłębiam się w zakamarki tego drewnianego domu o krętych korytarzach. Najpierw dziwię się, że mijane osoby przyglądają mi się z podejrzliwością i zdumieniem, potem stwierdzam, że jestem prawie nagi. Zimno mi nie dokucza mimo ponurej jesiennej pogody, nie odczuwam chłodu nawet wtedy, gdy błąkam się po okolicznym, w błocie tonącym terenie, a deszcz siecze moje ciało. Zdesperowany, podejmuję decyzję: wracam do pokoju i stosownie się ubiorę, przyjechałem z walizą pełną strojów. Nie mogę go znaleźć, błądzenie staje się jeszcze bardziej nerwowe, nasyca się lękiem. Pytam...