Nie inaczej jest w "Opowieściach afrykańskich według Szekspira". Finałowa scena - lekcja tańca prowadzona przez Stanisławę Celińską po hiszpańsku z udziałem wszystkich aktorów - budzi salwy serdecznego, kojącego śmiechu. Aktorzy stoją przodem do widzów i w tym geście tworzy się wspólnota: ludzi podobnych, jednakowo śmiertelnych. Kicz jest tu zamierzony, fałsz - to odczucie subiektywne. Jedno nie ulega wątpliwości: "trylogia wykluczonych", jak reklamowany jest łączący trzy tragedie Szekspira spektakl Warlikowskiego, może być o wielu rzeczach, tylko nie o wykluczeniu.

Montaże tekstów to specjalność Warlikowskiego. W "Opowieściach afrykańskich" mamy "Kupca weneckiego", "Otella" i "Króla Leara", do tego fragmenty dwóch powieści J.M. Coetzeego ("Lato" i "W sercu kraju"; stąd chyba Afryka w tytule) i specjalnie dla spektaklu pisane monologi Wajdi Mouawada. Ten...