Oczywiście, show-biznes w wydaniu hollywoodzkim robi wszystko, aby przy pomocy Bruce’a Willisa, statków kosmicznych, maszyn kroczących, kolejnych kilkudziesięciu szybkich i wściekłych oraz kilkuset przystrojonych w maski i peleryny superbohaterów ominąć chociażby problem ludzkiej twarzy, twarzy okazującej emocje – no, korzenie przyszłości tkwią w przeszłości, z której trzeba czerpać, a w przeszłości było radykalniej. Idzie mi nie tyle o palenie czarownic, gilotynę czy walki psów (stanowiące dużą konkurencję dla trupy Szekspira chociażby), nie napomknę o fenomenalnym Arseniju Awraamowie i jego monumentalnej „Symfonii syren”, czyniącej z Baku miasto-spektakl. Nie czas na opisy baletów koparycznych, nawet monster trucki to małe piwo. Czas na lokomotywy szołbiznesu. Nie, nie na Marylę Rodowicz, lecz na XIX-wiecznego pracownika amerykańskich kolei, jegomościa o wdzięcznym nazwisku William...