Wygląda jak zwykła tamilska „ciotka” – tak, nieco familiarnie, mówi się tutaj o kobietach w jej wieku. Niska i drobna pięćdziesięciolatka, lekko wysunięte do przodu górne zęby. Gęste czarne włosy, rzadko przetykane siwizną, trochę jej się kręcą. Na sobie ma dżinsową kurtkę z krótkim rękawem i granatową spódnicę. Na nadgarstkach obu rąk zawiązała hinduistyczne tasiemki, na czole ma kreskę z popiołu – znak, że wzięła dziś udział w pudży.

Woli, żeby nie wymieniać jej imienia, nazwiemy ją więc N.

Kiedy siada na zydlu, a na stoliku stawia szklanki z oranżadą, trudno ją sobie wyobrazić, jak biega z kałasznikowem po dżungli. Ale tak właśnie było, gdy w 2006 r. przechodziła wojskowe szkolenie. Wojnę domową widziała prawie do samego końca. Miała szczęście, że przeżyła.

Ostatnia bomba spadła blisko

Gdy w 2008 r. zaczęła się wielka ofensywa rządowego wojska, N....