Zaledwie początek wiosny, poranek, a tu już 30 stopni w cieniu. Ziemia jest sucha, powietrze stoi w miejscu, nienawykła do pustynnego powietrza skóra Europejczyka napina się i swędzi. Kościół parafii św. Abrahama w Beer Szewie na pustyni Negew nie odróżnia się wyglądem od pozostałych skromnych domów w okolicy. Z tyłu budynku w sporym ogródku gospodarz, proboszcz Piotr Żelazko, urządził na czas pandemii mały ołtarz. Zadbał o ogród: trawnik, kwiaty, palmy, w jego centralnym punkcie – zwieńczone krzyżem – kaktusy i sukulenty. Parafialne zwierzęta: suczka Szeleg (hebr. śnieg) i kocica Bianka, obie uliczne znajdki, przechadzają się wśród roślin, zgrabnie omijając kłujące zasieki. Podczas mszy siadają przy ołtarzu i leniwie rozglądają się dookoła.

Ks. Żelazko: – Dbanie o ogród w tej pustynnej ziemi jest trudne. Czasem się złoszczę: znowu te chwasty! Dopiero po czterdziestce...