Nie znam miejsc ni instytucji, gdzie pieniądze czynią zgodę. A już pieniądze w Kościele – szczególnie. O tych państwowych nie chcę dziś mówić, bo i tak wiadomo, że ich cena będzie ogromna. Kościół długo nie spłaci ludziom tych procentów. Ale pieniądze są też czasem kością niezgody parafian z proboszczem, czasem biskupa z księżmi – takie „rozliczenia wewnętrzne”. Jest faktem, o czym pisał w poprzednim numerze Marek Rabij, że w polskim Kościele jest tyle systemów finansowych, ilu biskupów ordynariuszy. „Rozwiązaniem problemu byłaby oczywiście reforma finansowa Kościoła w Polsce” – stwierdza on i jako przykład podaje system finansowania księży we Włoszech, zaznaczając, że podobnie jest w wielu krajach. W Polsce jedno jest wspólne – finanse diecezjalne są objęte „klauzulą tajności”.

Rabij podejrzewa, że sam „Kościół w Polsce nie wie, jakim majątkiem dysponuje”. Coś w tym pewnie...