Boże uchowaj! – wzdraga się Nikołaj. Nie, on nie chce, by jego Naddniestrze stało się częścią Rosji. Ale pytany, do jakiej narodowości się poczuwa, mówi bez wahania: – Myślę po rosyjsku i chodzi nie tylko o język, ale i mentalność. Jestem więc Rosjaninem.

Nikołaj ma 25 lat i zajmuje się, jak mówi, realizacją projektów finansowanych z małych grantów UE i USA na naddniestrzańskiej prowincji. – Zbyt dużo jeżdżę po świecie, by nie widzieć, że w Rosji nie ma wolności. Ale większość mieszkańców naszej republiki myśli inaczej – dodaje i zaczyna nucić. – To przecież po ukraińsku – mówię. – Nie, po małorusku – oponuje. – Kozacczyzna zaporoska to nie Ukraina.

Rów na granicy
Po wybuchu wojny rosyjsko-ukraińskiej mało kto tu sympatyzuje z Ukraińcami. Ale nie zawsze tak było w tej separatystycznej republice, wciśniętej między rzekę Dniestr i Ukrainę. Formalnie...