Dużo milczy, mało się uśmiecha. Lekarze zalecają mu usilnie / żeby unikał wzruszeń. // Mówi: jednego się nauczyłem / Jest tylko litość – / dla ludzi, zwierząt, drzew i obrazów. // Istnieje tylko litość, / zawsze spóźniona”. Kto mówi? „Nieco podobny do Tołstoja starzec” to miniony wiek, wiek XX na emeryturze. Wiek, w którym żyli rodzice i dziadek Karol, lektor na lwowskim uniwersytecie, pilnujący punktualności studentów strażnik ładu w świecie u progu jego końca. A także ocalały z Zagłady późny samobójca Jean Améry, „człowiek kruchy tak jak inni // Bywalec bibliotek oczytany samouk”, dla którego tematem kluczowym stały się tortury: „Był samoukiem w tej dziedzinie // Nie wiemy jak można być ofiarą / Albo katem // Wszystko inne jest łatwe / (łatwiejsze powiedzmy)”.

Na okładce, na obrazie belgijskiego artysty Jana Vanrieta pochód anonimowych ludzi (widzimy tylko ich plecy) znika...