To wielce osobliwa płyta. Lekko dziwna. Finezyjna. Fantazyjna. Energetyczna. To, że wielki Marc Minkowski ma słabość do Offenbacha, wiedzieliśmy od dawna. Od lat prowadzi w paryskim teatrze Châtelet Offenbachowski cykl, a przedstawienia "Pięknej Heleny" czy "Wielkiej Księżny Gerolstein" (w reżyserii Laurenta Pelly'ego, tak, tego samego, z którym Minkowski zrobił arcyśmieszną "Plateę" Rameau!) są oblegane. Na półce trzymam CD z "Orfeuszem w piekle" - w świetnej obsadzie: z Natalie Dessau, Patricią Petibon, Véronique Gens czy Ewą Podleś. Trzymam, bo dlaczego nie. Ale słuchać Offenbacha? Tak na co dzień?

Minkowski uwielbia dzieła-hybrydy. Muzykę złożoną z czasem wzajemnie do siebie nieprzystawalnych kawałków, niby osobnych fragmentów, z których tylko kilku wie, jak złożyć całość. Jak stworzyć dzieło. Ten Offenbach jest "czysto" instrumentalny (z "Orfeusza w...