Względnie osłuchany Polak potrafi zidentyfikować muzykę Chopina. Może też wymienić dwa tytuły oper Moniuszki. Raczej wie, że Karol Szymanowski inspirował się folklorem góralskim, a Witold Lutosławski był wielkim kompozytorem. W jego świadomości kołaczą jeszcze nazwiska Pendereckiego, Kilara, może Góreckiego, choć trudno mu pewnie twórców tych połączyć z odpowiednią aurą brzmieniową. I tyle. Nic więc dziwnego, że organizatorzy Festiwalu Muzyki Polskiej znowu zakasali rękawy i miast promować rodzimą twórczość za granicą, udzielali lekcji muzyki krakowianom. Szkoda tylko, że ci w koncertach uczestniczyli niechętnie.

A było czego posłuchać. Choćby dźwiękowego portretu Krzysztofa Pendereckiego, który nakreśliła pięknie Sinfonietta Cracovia. Orkiestra - bardziej samodzielnie niż z pomocą dyrygenta Petera Gülkego - udowodniła, że młodzieńczy, szokujący agresywnością...