W ostatnich latach zachodnia popkultura została zdominowana przez hip-hop. Także w Polsce, gdzie raperzy wspinają się na czołowe miejsca płytowych list sprzedaży. Zresztą te niewiele już znaczą. Czym jest kilkanaście tysięcy egzemplarzy przy setkach tysięcy, a nawet milionach odsłon nabijanych w internecie. Przy wyprzedanych salach. Przy lukratywnych kontraktach sponsorskich. Wreszcie przy firmach odzieżowych, które to środowisko uczyniło maszynkami do zarabiania pieniędzy. A jednak, kiedy w Stanach Zjednoczonych hip-hop przeżywa swój renesans – zarówno artystyczny, jak i na poziomie społeczno-politycznej publicystyki – w Polsce trwa w apatii i samozadowoleniu.

Być może to sprawa pokoleniowa – polski hip-hop jest dziś domeną czterdziesto- i trzydziestolatków, reprezentujących wielkomiejską klasę średnią. Nawet jeśli wielu raperów zbudowało swoje kariery na opowiadaniu o...