Dlaczego trzeba było aż tyle czekać na kolejną płytę? To najczęstsze pytanie, na jakie musi odpowiadać ostatnio Monika Brodka. „Aż tyle” oznacza w tym przypadku cztery lata, bo choć poprzedni pełnowymiarowy krążek Brodki, nagrodzona Fryderykiem „Granda”, ukazał się w 2010 r., w międzyczasie pojawił się jeszcze minialbum „Lax”, nagrany dwa lata później.

W kulturze pośpiechu, gdzie od artysty oczekuje się produktywności na poziomie przemysłowej kury nioski, trwającą cztery lata przerwę między kolejnymi wypowiedziami zwykło się interpretować jako wyraz niemocy bądź prowokację. Tłumaczenia, że każda wydana płyta wymaga promocji trasą koncertową, trwającą minimum rok, a nowe pomysły muszą najpierw się pojawić, potem dojrzeć, zaś na koniec wymagają dopracowania, nikogo dziś nie zadowalają. Najwyraźniej wychodzi się z założenia, że odbiorca na tyle przyzwyczaił się do sączącego się...