Najlepsza polska opera powstała w sześćdziesięcioleciu między „Strasznym dworem” Moniuszki a „Królem Rogerem” Szymanowskiego? Arcydzieło późnoromantycznego eklektyzmu? Zapowiedź „Rusałki” Dworzaka? Po trzykroć tak, na co dowody można znaleźć nie tylko w partyturze. Dostarczyła ich też ogromna popularność „Goplany” Władysława Żeleńskiego na polskich scenach: od krakowskiej premiery w 1896 roku aż po dwie inscenizacje przygotowane pod batutą Zdzisława Górzyńskiego tuż po II wojnie światowej. Poznaniacy do dziś rozpamiętują tę pierwszą, z listopada 1948 r. Rok później moja matka drałowała na piechotę przez gruzy, z Powązek na Nowogrodzką – na inaugurację sezonu w Państwowej Operze i Filharmonii w Warszawie. Przede wszystkim dlatego, że kochała się skrycie w Michale Szopskim, wykonawcy partii Grabca, ale i tak spektakl zrobił na niej piorunujące wrażenie.

Przygodni goście Opery...