Zarazem podróż ta - z całą jej arytmetyką i symboliką (Köhler spędził w Warszawie i Gdańsku prawie dwa dni, a w Paryżu, gdzie następnie poleciał, cztery godziny; był też na Westerplatte; mówił o miejscu swego urodzenia: zabranej Polakom wsi na Zamojszczyznie, dokąd władze III Rzeszy przesiedliły z Besarabii jego rodziców) oraz z jej politycznymi deklaracjami (prezydent skrytykował Powiernictwo Pruskie i zaznaczał, że projekt Centrum Wypędzonych nie może być forsowany przeciw Polsce) - ukazała znowu ograniczone możliwości polityków przełamania tego, co wydaje się już fatalistyczną kwadraturą koła. Podobnie było jesienią 2003 r., gdy Aleksander Kwaśniewski i poprzedni prezydent Niemiec Johannes Rau apelowali o wspólną dyskusję o historii, która zastąpiłaby dwa monologi (Köhler nawiązywał do tamtego apelu). Choć więc i tym razem prezydenci powiedzieli wszystko, co mogli, to...