rkadiusz Wuwer nawiązuje jeszcze do mojego zwyczaju zwracania się do duchownych per pan: „Szanownego Pana niekonsekwencja w tej materii razi mnie jedynie ze względu na tę samą zasadę, w myśl której uważam za niestosowne zwracanie się «przez Pan» do kobiety lub przez «wikary» do Papieża. Tym bardziej, jeśli argumentem za różnicowaniem formy są więzi emocjonalne. Idąc tym tropem znajomy profesor pozostanie «profesorem», ale nieznany osobiście już nie zasługuje na «profesurę»? (odwrotnie się zdarza. Ze znajomym można przejść «na ty»). To po prostu świat podstawowych, zwyczajnych i prostych zasad współżycia społecznego...”

Tu korci mnie, żeby z miejsca zapytać, dlaczego to życie takie skomplikowane, skoro te zasady takie proste, ale to byłaby typowa dla felietonu powierzchowna przewrotność. Bliżej prawdy będę chyba uznając, że zasady wyznajemy te same, ale inaczej je respektujemy...