Egzegeci wskazują, że chodzi o różne sytuacje, dwa różne stany "grzeszności". Pierwszy fragment odnosi się do naszej natury, przypominając, że grzech "mieszka w nas", że człowiek nosi w sobie dziedziczną skłonność do grzeszności - skutek grzechu pierworodnego. Jako ludzie jesteśmy społecznością grzeszników, ale jako Kościół "świętą społecznością grzeszników", a więc tych, których grzech został odkupiony, którzy już przynależą do Chrystusa. Katechizm przypomina, że "Wszyscy członkowie Kościoła, łącznie z pełniącymi w nim urzędy, muszą uznawać się za grzeszników. We wszystkich kąkol grzechu jest jeszcze zmieszany z dobrym ziarnem ewangelicznym aż do końca wieków" (827). Mówiąc krótko, bez grzechu żyć się nie da. Ale czy da się żyć bez grzeszenia? A jeśli tak, to bez jakiego grzeszenia?

O. Dariusz Kowalczyk SJ w jednym z artykułów analizował, dlaczego św....